Opvoed(stijl)en toegelicht door de schreeuwende kindercoach

Kindercoaching en kindertherapie Senzies

“Mama, je schreeuwt altijd tegen me”. Helaas ben ik ook maar een mens en was dit een spiegel die mijn 10 jarige dochter mij laatst tijdens het avondeten voorhield.
Nu voel ik mij wel geroepen om direct enige nuancering aan te brengen: Als mijn dochter 5 minuten huiswerk maakt, zit ze al úren te werken. En als ze eens geen snoepje mag pakken dan mag ze nóóit iets. Dus dat ik áltijd schreeuw, acht ik niet heel waarschijnlijk.

Maar toch: enigszins verschrikt lachend vroeg ik haar of ze dit meende of dat ze een grapje maakte. Uiteraard was het geen grap maar bittere ernst voor haar.
Oké… dat is dus even slikken en iets om mij over te gaan bezinnen: dit is tenslotte iets dat zij ervaart, er zit dus een kern in waarmee ik iets mag doen.

Na nagedacht te hebben, heb ik dochterlief uitgelegd dat mijn “geschreeuw” zich over het algemeen over de dag heen opbouwt. Als ik meerdere malen iets (vriendelijk en aardig) vraag en daar bijvoorbeeld geen sjoege op krijg en steeds te horen krijg “Jaaaaaa-haaaaa”. Of als ik telkens dezelfde verzoeken moet doen om iets op te ruimen, te doen óf juist te laten, dan is op een bepaald moment de maat vol.

Aangezien ik zoals gezegd dus ook maar “gewoon” een mens ben, ga ik dan wel eens met stemverheffing opdrachten uitdelen. Zélfs als kindercoach zijnde. Alle pedagogisch verantwoorde adviezen op dat moment van tafel vegend ben ík op dat moment degene die bepaald. Punt. Alhoewel? Is het juist niet enorm pedagogisch verantwoord hoe ik op dat moment de grens stel: tot hier en niet verder? Ik denk bij nader inzien eigenlijk van wel. En doet het iets af aan mijn kwaliteiten als ouder, opvoeder, verzorger, als kindercoach zijnde? Welnee!

Kinderen hebben grenzen en kaders nodig om veilig op te groeien!

En kinderen zullen de grenzen van de begrenzing opzoeken. Wanneer je als ouder/verzorger daarop met warme consistentie reageert, groeien kinderen evenwichtig op.

Wat in de opvoeding van kinderen de beste keuze van oudergedrag is, hangt (deels) van het kind af.

Een zekerheid is dat al bij de geboorte de hechting begint met een responsieve en sensitieve houding van de ouder/verzorger. Hier is geen middenweg of alternatief in. Dit betekent dat je als ouder/verzorger reageert op de signalen die het kind, de baby, geeft en aanvoelt dat wat het kind nodig heeft.

Echter, ouder wordend zijn er 4 basis opvoedstijlen gedefinieerd. Jouw voorkeursstijl ligt vanuit jouw eigen opvoeding deels vast. Maar deels zal er ook, afhankelijk van het kind (diens temperament, karakter, leeftijdsfase), een keuze uit die 4 stijlen gemaakt kunnen worden. In de Westerse samenleving wordt 1 opvoedstijl als meest wenselijk geacht, de autoritatieve (ofwel democratische) opvoedstijl.

Autoritaire stijl (veel controle en weinig betrokkenheid).
Voordeel: Je kind heeft veel duidelijkheid en weet waar hij aan toe is.
Nadeel: Je kind ontwikkelt weinig zelfvertrouwen en zelfstandigheid en kan bang worden om fouten te maken.

Autoritatieve stijl (veel controle en veel betrokkenheid).
Voordeel: Je kind ontwikkelt zelfvertrouwen en zelfstandigheid.
Nadeel: Het kost tijd, moeite en geduld als ouder. Je gaat veel in gesprek, legt veel uit en bent veel in de buurt van je kind.

Permissieve stijl (weinig controle en veel betrokkenheid).
Voordeel: Er zijn weinig conflicten thuis.
Nadeel: Doordat je kind geen grenzen aangeboden krijgt, leert hij niet goed met zijn emoties omgaan en kan hij grensoverschrijdend gedrag vertonen naar zijn omgeving.

Laissez-faire (weinig controle en weinig betrokkenheid).
Voordeel: Als ouder heb je alle tijd voor jezelf (totdat je kind in de problemen komt!).
Nadeel: Je kind leert sociaal weinig en kan zich eenzaam voelen. Teveel deze opvoedingsstijl is schadelijk voor de sociaal-emotionele ontwikkeling van het kind.

Betekent dit dat je altijd de autoritatieve stijl moet hanteren en nooit autoritair, laat staan laissez-faire mag/kan zijn? Opnieuw: welnee!

De meest effectieve opvoeding bestaat uit consequente, evenwichtige en warme interactie tussen ouders en kinderen.
Soms geef je toe, soms neem je stelling, soms beslis jij, soms je kind. Het hangt af van de situatie, het moment. Kortom: jij weet vaak zélf wat het beste werkt voor jou en je kind. Sommige kinderen hebben meer begrenzing nodig. Sommige kinderen varen wel bij het loslaten. Geef het kind wat het nodig heeft.

Een beste opvoedstijl is niet aan te wijzen en als ouder/opvoeder zal je flexibel mee moeten bewegen in het moment en de leeftijdsfase. Dát is de beste stijl.

Resumerend kom ik voor mijzelf tot het besluit dat wanneer ik “schreeuw”, er een aanleiding in zit. En juist de aanleiding is interessant om te onderzoeken. Dat doe ik samen met mijn dochter: wat gebeurde er nou allemaal voordat ik “begon met schreeuwen”. Zelfbewustzijn, verantwoordelijkheid nemen en reflectievermogen worden (bij ons beiden!) aangesproken. Dat kan met een 10-jarige prima.

Ik beschouw de opmerking van mijn dochter dus als een kadootje voor ons 2. Dank je wel lief kind.

Loop je vast in de opvoeding? Bel of mail mij. Ik help jullie graag.

PS: “Opvoeding is een kwestie van liefde, geduld en wijsheid. En de laatste twee groeien alleen op de grond waarin de eerste in zit”

By(e) Amanda – Praktijk Senzies

 

Tot snel bij Senzies!

By(e) Amanda

Ook interessant

Amanda Dongelmans

Mijn naam is Amanda Dongelmans (1973). Ik ben getrouwd en moeder van een inmiddels 12 jarige dochter. Als kinder- en jeugdtherapeut bied ik individuele begeleiding aan kinderen en ouders/verzorgers.

Chat openen
1
Hallo, ik ben Amanda. kan ik je helpen?